Beste mensen hier aanwezig
Als je door je oogharen naar het Oude Testament kijkt, zie je een lange film.Een film in veel verschillende afleveringen, waarbij het patroon elke keer hetzelfde is.
Elk verhaal begint goed, met rozegeur en maneschijn
dan komt er ongehoorzaamheid van het volk Israel of er komt ongepast gedrag van een van haar leiders
daarna wendt God Zich van dat volk af, als jullie Me niet vertrouwen
dan dreigt alles en iedereen te vergaan, soms gebeurt dat ook
En dan is er altijd een rest, een eenling, waarmee God toch weer in het volgende hoofdstuk een nieuw begin maakt.
Het is een beetje zoals met Goede tijden slechte tijden, elke avond op RTL vier
we waren deze week aan aflevering 6451 toe
U hoort, ik ken mijn klassiekers…alhoewel je eerlijk gezegd natuurlijk ook gewoon even op internet kunt opzoeken aan welke aflevering ze toe zijn.
Ik doe het Oude Testament natuurlijk volledig tekort door het te vergelijken met Goede Tijden Slechte tijden, maar het gaat me alleen even om het patroon:
Want de bijbel
Echt vanaf de allereerste pagina in Genesis, de schepping, krijg je eerst:
en God zag dat het goed was
maar al snel gaan Adam en Eva dan als eerste in de geschiedenis de mist in
dat loopt slecht af, vanaf dat moment moeten ze buiten het paradijs leven.
Maar daar blijkt het verhaal niet te stoppen, ze krijgen zoons, Kain en Abel, maar ook dit is weer zo’n voorbeeld verhaal van mooi beginnen en slecht aflopen
Uiteindelijk eindigt het Oude Testament zelfs met de profeet Malechi, die ook weer onheil voorspelt en de dag des Heren aankondigt, brandend als een oven.
Nou, binnen al die verhalen is natuurlijk die hele geschiedenis van dat volk Israel wat maar liefst veertig jaar in de woestijn ronddoolt, ook zo’n prototype van opkomen, zinken en verblinken.
Want het begint zo mooi
Na eeuwenlange gevangenschap wordt het volk onder leiding van Mozes Egypte uitgeleid, de Exodus, de uittocht op weg naar het beloofde land. Eindelijk vrij!!
Maar tja, dan na twee jaar begint het gedoe al weer, ze staan aan de grens van het beloofde land, er worden twaalf verspieders uitgestuurd, maar die komen met knikkende knieën terug,
er wonen reuzen in het land
ze verslinden hun tegenstanders
dat redden we nooit
Het volk barst uit in geweeklaag, waren we maar bij de vleespotten van Egypte gebleven…
God raakt ontstemd over zoveel gebrek aan vertrouwen
zoveel ongeloof
en stuurt het hele volk opnieuw de woestijn in waar ze maar liefst veertig jaar extra moeten verblijven, voordat er een nieuwe poging gewaagd kan worden.
Veertig jaar is lang hoor
Dan is vanaf nu gerekend van 2021 tot 2061
Wie van ons zal dan nog leven?
Wie van onze kinderen zal er in 2061 nog zijn?
Hebben onze kleinkinderen dan inmiddels al weer kinderen of zelf al weer kleinkinderen?
In veertig jaar wordt een hele generatie vervangen….
Misschien dat van ons mannenensemble alleen Jan Willem dan nog in leven is
en dat Jan Willem dan Gerwin nog in een rolstoel naar een gammel harmonium in het verpleeghuis mag drukken, wie zal het zeggen…………
Maar nou komt het, nou komt het.
want als je nog een keer door je oogharen naar dat hele oude Testament kijkt, zie je ook, dat God elke keer een nieuw begin maakt
Vaak maar met een kleine overgebleven rest, soms zelfs maar met een enkeling
Maar Hij gaat door. Want uiteindelijk, na die lange veertig jaren komt het volk dan toch aan in het beloofde Land
God zet nooit een punt.
Het is nooit definitief voorbij, het is altijd een komma en geen punt, thema van deze eerste Zingen onder de Peperbus.
Want ik weet natuurlijk niet hoe het u gegaan is begin vorig jaar
Maar met name in die eerste periode van de coronatijd
Er waren echt mensen die dachten, dit is het begin van het einde der tijden….
Er waaide een onzichtbaar virus door de wereld en mensen werden er ziek, doodziek van.
We zagen afschuwelijke beelden uit de ziekenhuizen in Italië, waar de doden in vriescontainers werden opgeslagen omdat er geen plaats meer was in de mortuaria.
De ziekenhuizen in Nederland stroomden vol
En elke dag was er zo’n korte televisieprogramma Frontberichten, weet u nog.
Mensen die letterlijk aan het front stonden om deze pandemie te bestrijden en daar dagelijks met hun eigen telefoon opgenomen, verslag van deden.
Er kwamen deskundigen op televisie die zeiden dat het nog jaren zou duren voordat er een vaccin zou kunnen zijn, als er al ooit een vaccin gevonden zou worden.
Wij kregen het in onze eigen gezin in die tijd ook zelf nog zwaar voor de kiezen en ik denk dat velen met mij zeker in die eerste tijd wel eens gedacht hebben, is dit nu dan toch het begin van het einde?
De kerken werden gesloten, mensen durfden nauwelijks de straat meer op
Dit is allemaal nog maar dik een jaar geleden he…..
Wat hebben we een klein geloof gehad
Waar was ons vertrouwen op God midden in die crisis?
we lijken erg op die Israelieten die na twee jaar bij de grens van het beloofde land hun vertrouwen al kwijt waren op een goede afloop.
Ik hoorde in die tijd maar weinig mensen stellig beweren, dat het echt goed zou komen
ik hoorde toen maar weinig dominees en priesters zeggen, dat God het allemaal echt weer ten goede zou laten keren. We keken wel uit, je wist immers maar nooit……….
En nu zijn we weer hier en tellen onze zegeningen.
omdat God ook in deze wereldwijde crisis geen punt zette, maar een komma,
Ook al zijn we ons er opnieuw heel erg van bewust geworden, dat menselijk leven kostbaar is en kwetsbaar…maar wel altijd in Gods hand
Ja, zou u kunnen zeggen, maar er zijn toch ook mensen overleden
Voor die mensen kwam er toch wel een punt?
En er zijn ook mensen die gewoon nog steeds de ernstige gevolgen moeten dragen als gevolg van dat ze corona gehad hebben
En ook los van corona, mensen die verdrietig zijn omdat ze misschien al wel jaren geleden hun man of vrouw verloren en dat snap ik ook.
Het is bijzonder om te weten dat het volk Israel veertig jaar lang een lijkkist met zich mee heeft gedragen door de woestijn, met daarin het gebeente van Jozef.
Jozef, u weet wel, de joodse jongen die het uiteindelijk tot onderkoning van Egypte zou schoppen en aan het eind van zijn leven in Egypte tegen zijn eigen Joodse volksgenoten zei
Het kan voor jullie nog eeuwen duren hier in Egypte, ik word hier straks begraven,
maar eens, eens zullen jullie terugkeren naar het beloofde land,
neem dan alsjeblieft mijn gebeente mee, want daar wil ik begraven worden.
En zo is het gegaan, veertig jaar hebben ze het gebeente van Jozef met zich meegedragen door de woestijn en nu ligt dat graf tot op de dag van vandaag op de Westelijke Jordaanoever. Terug in dat beloofde land, waar Jozef zo naar verlangde……..
Het leven van Jezus begon ook mooi:
de redder van de wereld werd geboren, hij groeide voorspoedig op, had een gelukkige jeugd
De mensheid begon zich pas tegen Hem te verzetten, toen Hij de mensen wees over de gevolgen van hun kwalijke praktijken
Jezus werd door Zijn tegenstanders verraden, ze spijkerden hem aan het Kruis
en daarmee zette de mensheid een punt achter het leven van Jezus.
Maar God niet.
In plaats van een punt zette Hij op de eerste Paasmorgen een komma,
Hij is hier niet, want Hij is opgewekt
De ultieme vijand van ieder mens, de dood, die graag achter ieders leven een vette punt wil zetten, werd verslagen en Christus herrees.
Zeker ik begrijp dat als u ernstig verlies hebt geleden in uw leven, misschien door corona, misschien al veel eerder, dan je het gevoel hebt dat er een punt in je leven is gezet.Maar geloven begint daar waar je menselijkerwijs verwacht, dat God een punt zal zetten en dan vertrouwen houden dat het een komma zal blijken te zijn. Zelfs over de dood heen!
Tegen Jozua die de opdracht krijgt dat onveilige beloofde land toch binnen te trekken, zegt God:
IK zal niet van je zijde wijken, je niet verlaten
wees vastberaden en standvastig.
Lieve mensen dat is de belofte
wij hebben de neiging om vooral veel punten in deze wereld te zien: niks meer aan te doen
Geloven in en na coronatijd betekent dat je altijd de komma’s durft te blijven zien die God in uw en mijn leven zet: zo veranderen de punten en komma’s van ons leven in één groot uitroepteken: want Hij leeft en Ik met Hem! Uitroepteken!!!!
