Beste aanwezigen,
Is alles één pot nat met al die verschillende christelijke kerken. Ik hoor het regelmatig om mij heen, ach al die kerken, het komt toch op het zelfde neer.
Maar op het moment dat je dat zegt, zullen er ook altijd theologen en priesters en dominees en bijbelkenners opstaan, die zeggen: nee, er zijn juist veel verschillen en die kunnen je die verschillen ook haarfijn uitleggen.
Ik ga dat vanmiddag niet doen, daar zit u vast niet op te wachten, ik geef alleen even de grote lijnen:
de belangrijkste verschillen, althans zo wordt dat door mensen ervaren, zitten op liturgisch gebied:
welke liedjes zingen we,
welke instrumenten mogen daar gebruikt worden,
zingen we samen of zingt vooral het kerkkoor, welke bundels mogen wel en welke bundels mogen zeker niet,
nou, dat soort verschillen, daar zijn al heel wat kerkscheuringen op gevolgd.
Dat is ook het mooie van dit project Zingen onder de Peperbus
wij zingen hier gewoon alles wat los en vast zit, uit alle bundels tot op de grote stille heide aan toe
en we doen het met alle soorten begeleiding:
met de marimba,
Met gitaren, panfluit, zelfs van die grote midwinterhoorns hebben we hier al eens in de kerk gehad, alleen een draaiorgel is me nog nooit gelukt, alhoewel, soms probeert Gerwin er wel eentje na te doen……….
De tweede kwestie waarop kerken verschillen zijn ethische vragen en die gaan heel vaak over relaties, over samenwonen, over sexualiteit, over wat er nu wel en wat er ook vooral ook allemaal niet mag.
Kerkleiders hebben daar ook vaak hele uitgesproken opvattingen over
er is een grapje, ik dacht van Fons Jansen die zegt, degenen die de sport het minste beoefenen, hebben er het stevigste oordeel over………….
Maar het interessante is dat die verschillende opvattingen niet alleen tussen kerken spelen, maar veel vaker ook binnen de kerken zelf.
In de protestantse kerken wordt heel verschillend over deze ethische kwesties gedacht, maar in de wereldwijde Rooms Katholieke kerk idem dito……..
Dus die verschillen zitten veel meer in de kerken zelf dan tussen de kerken.
Wat ik interessant vind en nou hou ik op over die verschillen, is om te zien, hoe kerken ook steeds meer naar elkaar toegroeien:
de preek bijvoorbeeld was in Protestantse kringen vroeger echt het belangrijkste onderdeel van de dienst, die mocht gerust een half uur of nog véél langer duren
in Katholieke kringen was de preek zeker in tijd hooguit een bescheiden deel van de liturgie
en je ziet dat steeds meer naar elkaar toegroeien: katholieke collega’s maken er steeds meer werk van goede preken, terwijl protestantse voorgangers veel meer met liturgie bezig gaan.
En wat dacht je van de kaarsen:
mijn oma van moeders kant was katholiek, die had altijd een hele huis volstaan met kaarsen,
Maar mijn vader, een echte hervormde jongen zei dan; ach, dat gesmeer met die keersen…
En zie wat er gebeurt, in steeds meer protestantse kerken doen de kaarsen nu hun intrede en komen ook op zo’n klein onderdeel de stromingen steeds dichter bij elkaar.
Ga ik dan nog meemaken dat deze kerken weer samengevoegd worden?
Dat wat mede door Luther ooit gescheiden werd, dat dat weer samenkomt.
Ik vrees van niet, daar is nog een hele lang weg te gaan en de verhoring van het gebed van Jezus: Vader, dat zij allen één zijn, die verhoring is ver weg.
Misschien moeten we maar niet al teveel verwachten van de oecumene van het hoofd, zeg maar dat je met je verstand en met een heleboel vergaderingen de boel weer bij elkaar zou kunnen brengen
ik geloof meer in de oecumene van het hart, niet van het hoofd, maar van het hart:
Kunnen we elkaar verstaan op het punt van:
Wie is het fundament van jouw leven?
Wie mag jouw helper zijn?
Kan Jezus voor jou en voor mij de weg naar God zijn?
Daar ging het Maarten Luther om, hervormingsdag 31 oktober
daar gaat het bij al die heiligen ook om, Allerheiligen, 1 november, die met hun eigen leven ons voordoen hoe je dat leven als gelovig mens mag inrichten. Ook in onze tijd
Ik geloof in de oecumene van het hart
ik hoop werkelijk, dat vooral op hartsniveau tussen hele gewone mensen zoals u en ik, er een verlangen zal ontstaan naar eenheid, niet op uiterlijkheden, maar wel op waar het echt om gaat:
Hoe je door je persoonlijk geloof en door trouw te blijven kom je dichter bij God en Zijn koninkrijk komt.
Je persoonlijke verhouding met God begint met een persoonlijke band met Jezus.
Begint met persoonljk geloof
Begint met de bijbel trouw te lezen
Begint met de weg te gaan, die Jezus Christus ging in deze wereld, zo kom je terug bij God
Grote woorden zegt u?
Zou kunnen
Maar wel uitvoerbaar.
Ieder mens, die het in deze wereld soms niet meer ziet zitten
weet u , wie van die mensen dan toch uiteindelijk staande blijven:
degenen, die die trouw op zijn of haar post blijft
denk aan al die bijzonder gelovige mensen die ons zijn voorgegaan, die honderden mensen die om die reden geheiligd zijn, allerheiligen
denk aan Luther die met gevaar voor eigen leven hardop zei tegen de hele gevestigde orde van zijn tijd in:
Nou, God, ik blijf trouw uit kijken naar wat U mij zal zeggen
ik laat U niet los
want U gelooft in mij
En ik blijf trouw aan U
amen
Er liep eens een hond door een waterstroom. Hij had een stuk vlees in zijn mond. Als hij op een gegeven moment zijn spiegelbeeld in het water ziet, denkt hij: ‘daar is nog meer vlees!’ en hapt er hebberig naar. Terwijl hij dat doet, verliest hij het stuk vlees dat hij in zijn mond heeft: de waterstroom voert het bij hem vandaan. Zo verliest hij beide: het spiegelbeeld (met het vlees) en het stuk vlees zelf. Les: ‘Wie het kleine niet eert, is ’t grote niet weert.’ Of met andere woorden: Men moet genoegen nemen met wat God hem/haar geeft. Wie niet genoegen neemt met weinig, is het niet waard veel te ontvangen. Wie teveel wil hebben, behoudt uiteindelijk niets. Menigeen verliest het zekere aan het onzekere.
Hoe Luther zich al twijfelend losmaakte van het middeleeuwse denken en zijn eigen religieuze overtuiging vormgaf. In heldere taal vertelt hij niet alleen over het leven van Luther, maar hij volgt hem ook op de eenzame weg die hij aflegde naar een oprechte religie vol overgave en eenvoud.
